Cellebroer

5 augustus Puerto Viejo

Een dagje Caraibisch strand en zee, dat hadden we wel verdiend. Gezellig
met z’n vieren. Leuk om Roos weer te zien en te horen dat de meiden het samen
erg goed hadden gehad en veel hadden gezien en gedaan. De golven waren hoog en
leuk om in te springen. De dag vloog om en van ons plan om ’s middags fietsen
te huren en een stukje langs de kust te gaan fietsen kwam helaas niets. Wel van
de borrel in Café Viejo met fantastische Mojito’s en Intaliaanse antipasti
erbij waarmee we ons avondeten oversloegen. In een broeierige bar werd de avond
met livemuziek afgesloten.

6 augustus Puerto Viejo – Yorkin

Om negen uur hadden we een date met onze gids bij Pulperia Susanne in
een klein dorpje 10 km
van BriBri. Een Pulperia is een kleine dorpswinkel waar de eerste
levensbehoeften te koop zijn. Wewaren er op tijd en weerden opgehaald door 2
oudere indianen met kaplaarzen aan die ons meenamen naar hun grote kano met
buitenboordmotor. Stroomopwaarts via de rivier de Yorkin bereikten we langs
prachtige natuur en stroomversnellingen het gelijknamige dorpje om twee dagen
op bezoek te gaan bij de Mujeres Artisanas; een organisatie van indiaanse
vrouwen die er ongeveer 15 jaar geleden mee begonnen zijn zich te organiseren
om de toekomst van hun volk en cultuur te waarborgen. We kregen een eigen gids
toegewezen die de komende 2 dagen voortdurend bij ons was en in het Spaans
vanalles uitlegde en toelichtte. We sliepen in een kamer in het gastenhuis waar
zelfs een douche, toilet en stromend water waren. Erg luxe. Nadat we onze
spullen hadden achtergelaten trokken we de zwemkleding aan want we zouden in de
rivier gaan zwemmen. Daar kregen we snel gezelschap van een heleboel
dorpskinderen die allerlei spelletjes deden. De eropvolgende lunch was heerlijk
en in de Casa de Mujeres kregen we ruim de tijd om even uit te rusten. Een
belangrijke inkomstenbron van het dorp zijn de banannen en de cacao. Beide
hadden we al veel aan de bomen zien hangen en we kregen een demonstratie
chocolamaken. Eerst de vrucht plukken en schoonmaken waarna de bonen een paar
dagen in de zon te drogen gelegd worden. Vervolgens worden ze ongeveer 20
minuten geroosterd (tostada) en worden ze onder een grote steen verpulverd. De
velletjes (het kaf van de caco scheiden) worden verwijderd en het overblijvende
cacaopoeder wordt in een molen heel fijngemalen waarbij het vet dat erin zit
vloeibaar wordt en er een cacaopapje van 100% ontstaat. Veel te scherp om te
eten, maar aangevuld met melk of met water wordt het ineens een lekkernij. Wij
kregen dan ook een proeve door een banaan te dippen in de verse chocola.
Heerlijk. Ook de kinderen van de kokkin vonden het heerlijk toen ze van ons ook
mochten snoepen. De briBri indianen jagen nog met pijl en boog op wild en vis
(dat willen ze ons tenminste doen geloven) en wij mochten een beetje oefenen.
Niet eenvoudig. Tijdens de wandeling door het dorp kregen we een rondleiding
langs een aantal gebouwtjes en uitleg van Hilalio onze gids. In het donker
liepen we weer terug voor de avondmaaltijd en een uitleg over het geheel door
een van de vrouwen die de organisatie van Mujeres hadden opgezet en voor vele
andere dorpen een voorbeeld waren. Hoewel het in het begin moeite had gekost om
de mannen mee te krijgen waren die nu helemaal om nadat ze gezien hadden dat er
ook voor hen voordelen in de vorm van werk en inkomen inzaten. Het was prachtig
om haar met zoveel kracht en overtuiging te horen vertellen en hun
doorzettingsvermogen te herkennen. Het was al vroeg stil in het dorp want
zonder tv of ander vermaak gaan de mensen al vroeg naar bed om de volgende
ochtend bij het eerste daglicht weer uit de veren te zijn.

7 augustus Yorkin – Puerto Viejo

Ontbijt gevolgd door een wandeling naar een mooie waterval. Omdat we
door een paar rivieren moesten waden werden we voorzien van kaplaarzen die toch
de beste vorm van schoeisel blijken te zijn. Vrijwel iedereen draagt ze en gaat
er zelfs mee zwemmen terwijl ze ook al hun kleren aanhouden. Ze vinden ons in
zwembroek of bikini maar raar, howel ze natuurlijk al heel wat bezoekers hebben
gehad. Een heerlijke wandeling door de bananen- en cacaoplantages en een stukje
oerwoud en lekker zwemmen bij de waterval. Daarna lunch en een lesje vlechten
waarbij Marlies een klein mandje maakte terwijl Janneke en Roos zaten te
kaarten onder de bewonderende en verbaasde oogen van de kinderen. Om 2 uur
gingen we op weg naar de boot en na een veel snellere tocht stroomafwaarts kwam
er om 3 uur een einde aan dit heel erg leuke bezoek. Terug in ons hotel in
Puerto Viejo doezelden we al snel even weg en werd het zeven uur voordat we in
het dorp aan de Mojito zaten. Eten bij Cafe Viejo was weer heerlijk en na een
klein beetje livemuziek gingen we moe maar voldaan huiswaarts en naar bed.

8 augustus Puerto Viejo – San José

Het einde van de vakantie begint te naderen. Roos gaat morgen via New
York naar huis en wij 2 dagen later. We namen de bus om 11 uur en arriveerden
om 3 uur in San José en even later in ons hotel Aranjuez waar ze gelukkig ook
een kamer voor de meiden hadden. Een tijdlang childen we op onze kamer en keken
naar Charley en de Chocolate Factory met Johnny Depp in de hoofdrol. Dus werd
het al laat dat we gingen eten in één van de weinige restaurants die op zondag
open zijn. Hoewel volgens de Lonely Planet een Our Pick was het een regelrechte
touristtrap

2 augustus Isla de Ometepe –
Managua – San José

In het pikkedonker stapten we om even voor 5 uur in de auto. Tijdens de
rit werd het langzaam lichter en toen we in Moyogalpa aankwamen was de dag echt
begonnen. Marlies reed de auto op de ferry en om 7 uur reden we weer richting
managua om de auto in te leveren en de bus te gaa nemen naar San José. We
kwamen op tijd aan en besloten nog even naar de Mercado Central te gaan. Een
gigantische markt voor locals waar echt alles te koop was, van bankstellen tot
televisies en van kleding tot verse vis. We voelden ons er niet helemaal veilig
maar besloten toch bij een klein kraampje te ontbijten met Gallo Pinto, ei,
banaan en kip. Erg lekker, maar ik zou niemand aanraden om echt goed te kijken
waar het eten bereid werd. De 3 meiden die met de kip, het vlees en de groente
bezig waren in de keuken die de keuringdienst van waren nooit overleefd zou
hebben, pakte de rauwe kip vast en daarna met ongewassen handen het andere
vlees en de groente. Maar lekker was het. Het water dat vanuit een grote emmer
in onze bekers werd gegoten hebben we echter maar laten staan; je kunt ook
teveel risico nemen. Daarna geld halen, de auto inleveren en met een taxi naar
Ticabus. Ruim op tijd. Om 12 uur vertrok de bus en 2 uur later waren we bij de
grens waar we binnen 15 minuten weer verder zouden gaan. Dat werd dus 1,5 uur.
We raakten aan de praat met een meisje van 20 uit Matagalpa die op weg was naar
Panama om daar werk te zoeken. Ze bleek getrouwd en moeder van een zoontje van
2 te zijn en had niet al te veel te missen tijdens de busreis. het zal ook niet
de leukste dag van haar leven zijn geweest om meer dan 24 uur reizen van je
kind af te gaan wonen met een onzekere toekomst. Aan de CostaRicaanse grens,
ongeveer 500 meter
verder mochten we vervolgens weer allemaal de bus uit en onze paspoorten laten
zien bij de immigratie. Daarna alle koffers uitladen en op een lange bank ter
controle geopend uitstallen. Waar dat allemaal voor nodig is mag joost weten
maar het kostte wel heel wat tijd. In totaal heeft het oversteken van de grens
van Nica en Tica ons ongeveer 2,5 uur gekost. Om kwart over tien bereikten we
eindelijk het busstation in San José waar na een paar telefoontjes de taxi van
het inderhaast gereserveerde hotel klaar stond om ons naar Vesuvio te brengen.
Binnen 10 minuten na aankomst hadden we daar een toer voor de volgende dag naar
een koffieFinca, vulkaan Poas en een natuurtuin geboekt en moesten weom kwart
over zes bij de receptie klaarstaan.

3 augustus           San José

Het busje met gids was op tijd en na een paar rondjes langs wat hotels
reden we met 18 deelnemers naar de Doca-koffieplantage. Door een prachtig gebied.
De gids praatte honderd uit waarbij hij moeiteloos van Engels in Spaans
overging en je af en toe niet meer wist naar welke taal je zat te luisteren.
Zoveel informatie in korte tijd heb ik nog zelden gehad. Daaraan merk je dat
toerisme in Costa Rica de belangrijkste inkomstenbron en exportproduct is
geworden. Professioneel en goed georganiseerd met daarbij heel erg veel oog
voor environment en sustainability. Ik moest dan ook steeds denken aan Rene die
vanuit Wageningen al jaren met duurzaam toerisme bezig is en ook diverse malen
in Costa Rica is geweest omdat dat een voorbeeld is voor heel veel andere
landen die het toerisme aan het ontwikkelen zijn. Een groot verschil met
Nicaragua waar de toeristen gezien worden als wandelende portemonnees die zo
snel mogelijk tot op de bodem geleegd moeten worden zonder oog te hebben voor
de toekomst of kwaliteit van het gebodene. De koffieplantage was interessant en
de koffie en het ontbijt heerlijk. Het tweede onderdeel was de Poas-vulkaan.
Met bijna 3000 meter
één va de hoogste van Costa Rica. Uit de krater kwam nog heel veel stoom;
gelukkig was het helder en was er veel te zien, dat zou zo kunnen veranderen
want niets is in CR zo veranderlijk als het weer. De laatste stop was het
natuurpark met vlindertuin en vogels, waar we ook een erg uitgebreide lunch
kregen. Een prachtig gebied met echte jungle voor zover ik er verstand van heb.
Het was een volle dag en de terugreis naar de stad was precies in het spitsuur,
dus deden we er wat langer over om terug te rijden dan om half zeven
vanochtend. We waren net in het hotel toen ik het sms-je van Janneke zag die al
in San José was aangekomen na een dag raften in Rio Pacuare. Ze kwam vanuit
haar hostel snel naar ons hotel en dat was een heerlijk weerzien met veel
verhalen. Roos was alweer naar Puerto Viejo; die zouden we de volgende dag
zien. Eten deden we aan het eind van de avond in het restaurant van ons hotel
waarna Janneke naar haar hostel ging.

4 augustus San José – Puerto Viejo

We deden het rustig aan, want vandaag zouden we om 16.00 uur de bus naar
Puerto Viejo nemen nadat Janneke haar zaken op de universiteit geregeld
had.  Na het ontbijt namen we een taxi
naar het Museo de Ninos waar ook de galeria Nacional was. Ze waren daar nog
flink bezig met het inrichten van een nieuwe expositie maar we konder daar
gewoon doorheen lopen en alles bekijken. In één zaal was een man bezig met een
powerpoint en dia presentatie voor een niet al te groot publiek. Nadat we even
stonden te luisteren en Marlies van een man een stoel aangeboden kreeg bleek
die man de kunstenaar te zijn van wie de expositie in deze zaal vandaag geopend
werd. Dat werd gevierd met veel fotografen, drankjes, hapjes en wat kadootjes
in een leuk tasje dat op de stoel stond waar marlies naar verwezen was een leuk
en onverwacht intermezzo. Daarna liepen we een flink stuk door de stad naar het
Museum voor moderne kunst (MADC) dat in een oude drankfabriek gevestigd is
samen met een helboel culturele instellingen zoals de nationale dansacademie.
Erg leuk, maar helaas was maar één zaal open omdat in de andere een nieuwe
expositiein gericht werd waar we dit keer niet mochten kijken. We liepen verder
door een leuk gedeelte van San José, dronken koffie in Cafe Arte y Gusto
(melden aan de Lonely Planet) en doordat we een beter beeld kregen van de stad
werd hij ook wat prettiger. Zeker toen we de winkelstraat bereikten en in een
zijstraatje een alleraardigst koffietentje (Café More) ontdekten met werkelijk
overheerlijke koffie en taart en een erg vriendelijke eigenares. De Mercado
Central was het einde van onze wandeltocht en toen terug naar ons hotel.
Janneke was snel klaar en we konden dus op tijd naar het busstation. De busreis
verliep voorspoedig en om ongeveer 8 uur waren we in PV waar we Roos gingen
ophalen en snel op weg gingen naar la Perla Negra waar ik voor ons vieren twee
kamers had gereserveerd. Het lag een beetje buiten het dorp maar zag er leuk
uit. Omdat het inmiddels toch al wel laat was geworden en we best wel trek
hadden gekregen gingen we snel naar het dorp waar we in een prachtig restaurant
de eerste mojito’s dronken en lekker aten.

30 juli Granada

Ik was vroeg uit de veren en liep om kwart over zeven het hotel uit
waarbij ik tegengehouden werd door de nederlandse eigenaar die me even wat
richtingaanwijzingen gaf voor mijn looprondje. Het grootste deel daarvan was
langs het grote meer van Nicaragua; 7 km heen en 7 weer terug. Ik geloof dat ik
daarbij en daarna wel 3
liter vocht verloren heb; het kwam echt in een dikke
straal naar beneden toen ik uit zat te druipen voor onze kamer. helaas kon er
tot 10 uur vanwege de desinfectie niet gezwommen worden in het zwembad dus
stapte ik maar met hardloopkleren en al onder de zwembaddouche. Marlies was om
dezelfde reden maar weer in bed gaan liggen en was nog lekker in slaap toen ik
om 9 uur binnenstapte. Net op tijd konden we voor 10 uur nog van het heerlijke
uitgebreide ontbijt genieten. yoghurt, ciabattabroodje, jam en pindakaas,
fruit, muesli en een eitje naar keuze en dan ook nog vruchtensap en koffie of thee.
Na het ontbijt de stad in waarbij we in het centro del Mundo terecht kwamen.
Een door Dietmar Schönberg (een duitse acteur) opgezet centrum om kunst en
cultuur te verbreiden en te onderwijzen onder de Nicaraguanen. In een atelier
waar een paar kunstenaars werkten zagen we een tekening/schilderij waar vooral
marlies helemaal gek op was. Maar helaas hadden de Canadese jongeren die er
voor ons waren binnengegaan hun oog er ook op laten vallen, maar ze hadden ook
nog een paar andere werken die ze mooi vonden. Prachtige kleuren. Wie lieten
aan hen de keus en toen we een paar uur later terugkwamen om te kijken of het
er nog was bleek helaas dat ze het toch gekocht hadden. Marlies balen
natuurlijk. Na het atelier gingen we weer een keer op de stoelmassage en daarna
raakten we verzeild in de plaatselijke markt met al zijn groente, kleding en
andere stalletjes. Weer een levendig, geurig en kleurig geheel. Het volgens de
Lonely Planet veelbelovende gedeelte langs het water viel daarna alleen maar
tegen; zelfs op zaterdag was daar vrijwel niets te doen. Een taxi bracht ons
snel naar huis om even rustig te zitten en te schrijven en om Marlies haar
baantjes te laten trekken. Pas om half acht liepen we weer naar de stad en uit
het Centro del Mundo klonken de vrolijke klanken van de Carmina Burana. Een
grote groep jongeren was aan het oefenen en zong en danste met heel veel
enthousiasme. Toen we wegliepen hoorden we nog een paar nummer van Abba en
andere hitjes. Het was inmiddels veel drukker dan de dag ervoor en we konden
met moeite een tafeltje vinden. Daar begon en flink te regenen terwijl naast
ons twee meiden zaten. Ik had zojuist daarvoor Marlies gewezen op de mooie
schoenen van de blonde en gezegd dat ik daar nog wel iets van zou gaan zeggen.
Tijdens de regen waarbij vrijwel iedereen naar binnen stoof bleken ze
nederlands te zijn en raakten we aan de praat. Uiteindelijk moesten toch ook
wij naar binnen want de regen viel met bakken uit de hemel. Het eten en de
hoogte van de rekening vielen flnk tegen maar vanwege de regen konden we nog
niet weg en gingen we aan de bar verder met ons gesprek met de 2 meiden. De één
bleek het jaar daarvoor een half jaar een afstudeerstage in Granada te hebben
gelopen en onderzoek te hebben gedaan naar sraatkinderen en kwam nu weer een maand
terug om herinneringen op te halen. De ander was een vriendin die een paar
weken in Panama was geweest met een groepsreis en nu 3 weken met haar vriendin
in Nica zou reizen. Het was een bijzonder gesprek dat eindigde in een
broeierige club een paar straten verder waar onder de klanken van livemuziek
flink gedanst werd. Daar kwamen we ook de eigenaar en bedrijfsleider van ons
hotel tegen. Leuk om op zo’n plek te komen die we zelf nooit gevonden zouden
hebben zonder de hulp van ingewijden. Voor het eerst deze weken werd het dan
ook later dan middernacht en lagen we pas om half 2 in bed.

31 juli Granada – Isla de Ometepe

Met de auto op weg naar Ometepe waar de ferry om 10.30 uur zou
vertrekken. Na een praatje met de zojuist aangekomen 2e eigenaar van het hotel
gingen we op stap. Het rijden is hier erg eenvoudig want erg veel wegen zijn er
niet maar door het ontbreken van richtingborden is het niet gemakkelijk om een
stad uit te komen. Gelukkig helpt mijn richtinggevoel daar wel bij en dus waren  we binnen 5 minuten op de doorgaande weg naar
Rivas. Linksaf richting San Jorge en daar werden we bij de ingang van de haven
door een man aangehouden die ons meteen onder zijn hoede nam. Met een
herkenbaar t-shirt aan leek hij van de organisatie maar toen we alles geregeld
hadden bleek toch dat hij één van de vele mannetjes was die ongevraagd hun hulp
aanbieden en dan achteraf daar een vergoeding voor willen hebben. Ach, de hulp
was prettig dus die heb ik maar gegeven. Toen moest de auto op de boot.
Achteruit erop rijden was de instructie en de kapitein probeerde mij met zijn
aanwijzingen zo goed mogelijk te parkeren op 2 cm van de zijkant. Aan de
andere kant kwam een vrachtauto ook op slechts een paar cm van onze auto. Maar
het was gelukt en in ruim een uur waren we aan de overkant. Eraf ging veel
sneller dus een half uur later waren we het halve eiland overgereden en kwamen
we bij het idillische Villa paraiso aan. We kregen een vrijstaand huisje met
zicht op zee (dat eigenlijk een groot meer is) en al heel snel lagen we op het
strand en in het warme water. Een lekker zondagje dat eidigde met een wandeling
langs het strand en een heerlijke maaltijd van vis en langoustines op het
terras van het hotel. Morgenochtend zouden we om half acht op weg gaan voor een
wandeltocht naar de top van één van beide vulkanen op het eiland.

1 augustus Isla de Ometepe

Gedurende de nacht ging het met mij niet goed. Buikpijn en diarree.In de
ochtend was het een beetje bijgetrokken en met 2 imodiums zou ik er wel weer
tegenaan kunnen. Tijdens hetontbijt voelde ik echter wat vreemde dingen in mijn
lijf en toen ik mijn pols opnam bleek mijn hart af en toe een slag over te
slaan. Dat voelde niet goed. Toch gingen we met 4 andere nederlanders en 2
gidsen op pad. Door de modder omhoog. Afwisselend steil en niet steil. het viel
mij steeds moeilijker om omhoog te komen en na een uurtje besloten we om weer
om te keren. Ik had totaal geen kracht meer. Dat werd dus een middagje hangen
en slapen in de hangmat voor ons huisje. Niet veel bijzonders dus. ’s avonds
weer eten in het restaurant en op tijd naar bed want de wekker stond om 4 uur
om op tijd de boot van 6 uur te halen.

26 juli Managua

Zelden zo’n nietszeggende stad als Managua gezien. Vies, leeg,
onoverzichtelijk. Geen leuke barretjes of restaurantjes. Blijkbaar rekenen ze
hier in het geheel niet op toeristen. We dachten na het ontbijt een stukje te
gaan lopen richting de enige bezienswaardigheid van de stad, maar dat werd ons
ten sterkste afgeraden door de bazin van ons hotel. Geen paspoorten meenemen en
met de taxi want, hoewel het helemaal niet PELIGROSO is, kan er tocch van alles
gebeuren en dat kun je maar beter voorkomen. Dus werd de buurman met zijn taxi
gecharterd om ons voor 2 dollar (alle prijzen zijn in dollars maar je kunt ook
met Cordobas betalen) naar de heuvel te brengen. Daar een beetje rondgelopen en
in een dichtbij warenhuis alle winkels bekeken en geld gepind. Toen naar de
Area Monumental gelopen langs uitgestorven wegen met af en toe een eetkarretje
of iets waar ze fruit verkochten. Troosteloos. Dat heb ik nog nooit zo
meegemaakt. Aan het meer was een hele rij restaurants maar ook daar was vrijwel
geen hond en wel overal harde muziek. Gelukkig leuke Nicaraguaanse of andere
middeen- of zuid-amerikaanse muziek. In één tentje waar wat volk op het terras
aan het water zat aten we wat en  toen
namen we een taxi terug naar het hotel om een dutje te doen. In het buurtje van
ons hotel probeerden we later iets leuks te vinden, maar dat was zoeken naar
een speld in een hooiberg. Totdat we vlak naast ons hotel twee mannen op hun
gitaar zagen en hoorden spelen. Die hebben ons tijdens onze maaltijd vermaakt
en Marlies nog een aubade (Maria) gebracht terwijl de regen met bakken uit de
hemel viel.

27 juli Managua – Leon

Vroeg op weg om de auto voor de komende dagen in het Crown Plaza Managua
op te halen bij Hertz. Ze hadden alleen een oud beestje, maar dat vonden we wel
oké. Je snapt overigens niet dat bij zo’n kantoor in een luxe hotel de bediende
geen engels spreekt en we dus weer ons beste beentje spaans voor moesten
zetten. De auto reed best dus binnen een vloek en een zucht waren we managua
uit op weg naar Leon waar we 1 ½ uur later aankwamen. Een verademing na
verschrikkelijk Managua. Bij het tourist office haalden we de direcion naar
Posada El Doctor dat twee nachten ons verblijf zou zijn. Weer zo’n mooi oud
pand met een binnentuin en de kleine kamers die daarop uit kwamen. Onze
ontdekkingswandeling eindigde in Bigfoot hostel waar janneke en Roos hadden
overnacht en daartegenover genoten wij van een stoelmassage van Seeing Hands,
de blinde masseurs. Erg lekker en verkwikkend. Daarna terug naar het hotel
zodat ik weer een stukje kon gaan hardlopen. 35 minuten heen over een redelijk
drukke weg en 35 minuten terug. En onderweg natuurlijk weer een plekje zoeken
om uit de broek te gaan want dat lopen brengt mijn darmen erg goed op gang
iedere keer weer. Flink uitgezweet en gedoucht en op weg naar een plekje om te
eten. Dat vonden we in Via Via, een hostel tegenover Bigfoot waar erg veel
locals en toeristen komen. De koffie daarna in Sesteo aan het Parque Central
lukte niet omdat het dicht was, dus stuurden we de taxi door naar ons hotel om
ons gesprek over onze toekomst samen in de binnentuin voort te zetten.

28 juli Leon

Een dagje Leon met het plan om op eigen gelegenheid naar de zwarte
vulkaan (Cerro Negro) te gaan, want we hebben natuurlijk niet voor niets een
eigen auto. Dat lukte niet want later bleek dat je daar alleen over  een bospad kunt komen. Dezelfde weg terug dus
en bij Tierra Tours de trip van 2 uur naar die vulkaan geboekt en voor de
volgende ochtend de trip naar Isla Venando, de mangrove aan de Pacific kust.
Het wachten op het vertrek gaf ons mooi nog even de tijd voor een stoelmassage
en een hapje eten. En had ik telefonisch contact met Martijn die inmiddels in
Lubljana was aangeland en het zo te horen helemaal goed had. Met twee engelsen
en een australiër reden we om twee uur onder begeleiding van een enthousiaste
gids naar de vulkaan. Zij liepen naar boven met een board om naar beneden te
surfen en wij zonder om naar beneden te lopen. De tocht en het zicht op de
vulkaan was erg indrukwekkend, zoals ook de reis per auto ernaartoe. Op
verschillende plekken kwam nog rook uit allerlei spleten en bovenop was de
grond warm onder onze voeten. Het zwarte lavagrind maakte het mogelijk om in no
time naar beneden te rennen. Gelukkig was het die dag niet al te warm en ook de
regen liet het afweten. Na terugkomst om zeven uur lekker douchen en weer op
weg om te eten; weer in Via Via. Op tijd naar bed want de volgende ochtend
zouden we om zeven uur opgehaald worden voor de Mangrovetoer.

29 juli Leon – Granada

We waren te vroeg voor het ontbijt dus haalde ik op de markt een paar
bananen en een paar broodjes. Om even voor achten stapten we in het bootje en
genoten we van de natuur en de vele vogels die we onderweg zagen. Ook nog een
ontelbaar aantal kleine krabbetjes en een zwarte en groene leguaan.
Onvoorstelbaar dat de Nicaraguanen in de boot die allemaal zagen om ons erop te
wijzen. Dat gold zeker voor de kleine (40 cm) krokodil die op een tak lag. Te klein en
te ver weg in dezelfdekleur als de tak om er een foto van te maken. Maar van
een aantal vogels hebben we die wel. Aan zee even rondgelopen en marlies kon
het niet laten om een aantal mooie schelpen in haar tas te stoppen. Met de
geëngageerde gids hadden we een leuk gesprek over de politieke situatie in
Nicaragua en daar schrik je dan toch wel van. Ortega lijkt ver van zijn oude
idealen afgeraakt te zijn. Zijn laatste idee lijkt te zijn om de basisschool
periode terug te brengen naar 3 jaar om het voor alle kinderen mogelijk te
maken om naar school te gaan. Geen goed idee leek ons en onze gids. Na
terugkomst in Leon de koffers opgehaald en op weg naar Granada. Onderweg kwam
een inmiddels loshangend stuk onder de motor of en toe op de grond en dus
besloten we naar Hertz te gaan om een andere auto op te halen. Dit lukte
gelukkig en een uurtje later reden we door het drukke, nog niet door ons
ontdekte, gedeelte van Managua naar Granada. Een tussenstop in Masaya om de
handicraft market te bezoeken en om ongeveer 5 uur arriveerden we bij Con
Corazon. Het prachtige hotel waar ik nu op de binnenplaats zit te typen, gerund
door een nederlands echtpaar met een groot aantal projecten om Nicaragunaanse
kinderen aan werk en onderwijs te helpen. Marlies maakte natuurlijk direct
gebruik van het zwembad dat op 3
meter van onze kamer ligt. Onze wandeling eindigde in de
Via caldeza dat alleen maar uit restaurantjes en hostals bestaat. Lekker
onderuit in een stoel genoten we van Mojito’s en van alles wat er op straat
gebeurde. Granada is weer anders toeristisch dan Leon, veel meer groepen en
Amerikanen en op straat een groot aantal verkopers van sigaretten en toeristische
spullen. Na weer een klein wandelingetje streken we neer bij een terras om vis
te eten. Tijdens het wachten lukte het om Janneke aan de telefoon te krijgen en
te horen hoe het haar en Roos vergaat. Veel geregel voor de studie aan de
universiteit maar ook tijd om leuke dingen te doen. Nog een weekje en dan gaan
we hen ontmoeten.

23 juli Panajachel

Een rustig dagje Panajachel. Ik begon de dag met een uurtje hardlopen en
daarna gingen we langzaam op weg naar de boot om naar San Pedro aan de andere
kant van het meer te gaan. Dat was een lekker tochtje van een half uurtje op
een klein bootje met nog 10 anderen. Want het bootje gaat pas weg als er 12
passagiers zijn. Zoals in alle landen buiten west europa en noord amerika is
tijd hier iets relatiefs en op tijd komen dus echt iets wat niet in het
woordenboek staat. San Pedro was een leuk dorpje met een paar hostels en
restaurantjes en meer een hippie of backpackerscene dan Pana, dat toch meer
door de mainstream toeristen wordt aangedaan. Je moet er ok wat meer moeite
voor doen. Na een gigantische hamburger gingen we weer terug en ontmoetten we
op weg naar ons hotel een turkse man die al 10 jaar hier woonde en ik al een
paar keer langs de weg had zien zitten. Dat is dan ook zijn dagelijkse
bezigheid. Hij drinkt niet, geen drugs, matig eten, maar wel op zijn tijd
lekkere sex met zijn 30 jaar jongere Guatemalteekse vriendin. Hij praatte honderduit
en ik kan me heel goed voorstellen dat hij 
zo heel lang gezond en gelukkig blijft. Aan het eind van de middag ging
ik weer een uurtje hardlopen en daarna zochten we het dorp opvoor een biertje
en een kopje koffie want allebei hadden we geen puf meer om te eten. Die
hamburger zat ook wel dwars tijdens het lopen.

24 juli Panajachel – Guatemala City

Na een lekker ontbijt reden we weg en wilden we een alternatieve route
naar Guate nemen. De eerste strandde na ongeveer 4 km bij een grote
wegversperring door een aardverschuivig waardoor de weg over 100 meter helemaal
verdwenen was en mensen dat stuk moesten lopen om verder met een andere pick up
naar huis te gaan. Wij konden dat natuurlijk niet en moesten omdraaien. De
andere route langs het meer knden we wat langer vervolgen. In het eerste dorpje
was het al erg smal en in het tweede dorpje, waar alle vrouwen in dezelfde
kleuren rondliepen, was het echt afgelopen. We konden niet verderen moesten
weer helemaal terug naar Pana om toch de ‘hoofdweg’ via Solala naar Guate te
nemen. We hadden er echter geen spijt van dat we deze omweg hadden genomen. Om
2 uur reden we de grote stad binnen en gingen we eerst op zoek naar het kantoor
van King Quality om een kaartje voor de bus te kopen. Dat lukte allemaal snel.
Daarna naar ons hotel, maar dat was wat moeilijker. Na een telefoontje in een
restaurant werden we naar de goede plek geloodsd, maar daar bleek iets misgegaan
te zijn met de reservering. Geen plek. Gelukkig belde de aardige vrouw met een
ander hotel en daar was plaats en nog veel dichterbij King Quality, waar we de
volgende morgen om 6 uur moesten zijn, ook. Nadat we onze spullen in de nieuwe
plek hadden achtergelaten brachten we de auto terug naar Hertz en gingen we
naar het oude centrum van de stad. Op het grote plein was een manifestatie maar
verder was er weinig te zien en te beleven. We hadden we trek en dorst gekregen
en streken neer in een onooglijk chinees restaurant voor een heerlijke kom
soep. Verder nog een beetje rondlopen en een taxi naar de wijk van de grote
hotels waar het allemaal toch wat veiliger en rustiger was. Gegeten en koffie
gedronken en toen met de taxi terug naar het hotel om snel te gaan slapen, want
morgen vroeg weer op.

25 juli Guatemala City – Managua

De hele dag in de bus, daar is alles wel mee gezegd. Vertrek om half
zeven en om 24.00 uur kwamen we in Managua aan. In het pikkedonker natuurlijk
maar gelukkig stond de taxi op ons te wachten om ons naar Los Cisternos te
brengen. Tijdens de busreis heel wat films gezien; gelukkig met engelse
ondertiteling zodat het toch te volgen was. Eerst een of andere maffe
basketbalfilm, daarna Taken met Liam Neeson en ook nog Peham 123 met Denzel
Washington en John Travolta. Bij de laatste, Man of fire met Denzel Washington,
die ik al gezien had, ben ik in  slaap gevallen,
maar daardoor ging de reis natuurlijk wel iets sneller.

20 juli
Antigua

Hoe moe we
ook waren, midden in de nacht waren we weer klaar wakker. Toch deden we ons
best om te blijven liggen en zo snel mogelijk aan het nieuwe ritme te wennen.
Dus was het ontbijt om half tien in een uitgestorven Hostal waar wij
vermoedelijk de enige gasten waren. Daarna op zoek naar een kapper om eindelijk
weer een kort koppie te krijgen. Vaste prik als we in het buitenland zijn. De
laatste keer was in Granada in Spanje. Daarna dwalen door de stad, koffie drinken,
dwalen, kerken en een ziekenhuis bekijken, dwalen en lunchen. Toen terug naar
het hotel om even uit te rusten. Tenminste dat deed Marlies terwijl ik een
klein uurtje ging hardlopen om voldoende kilometers in de benen te houden.
Daarna weer terug naar de stad voor een drankje en eten in het Rainbow Café
onder het genot van live-muziek. Maar wederom duurde het niet lang voor we
onder de lakens kropen.

21 juli Antigua-Panajachel

Een dagje wachten en reizen. s’ochtends na het ontbijt naar het centrum
om nog wat te bekijken en weer zo’n lekkere capu aan het plein te drinken. Het
museum en de vervallen cathedraal stelde niet zo erg veel voor en dus gingen we
maar naar het hotel waar de auto voor ons klaar zou staan. Helaas had ik bij de
reservering een foutje gemaakt en aangegeven dat we de auto pas om 6 uur zouden
komen ophalen. Normaal natuurlijk niet zo’n probleem maar hier wel want alle
auto’s waren verhuurd en die van ons zou nog uit Guatemala moeten komen. Dat
werd dus wachten. Eerst zou het tot ongeveer 2 uur duren en toen ging de
telefoon. Nog even wachten tot drie uur-half vier. Ach, dat leer je hier wel.
Erg veel haast hebben de mensen niet en dat is eigenlik wel lekker maar ook wel
wennen voor ons natuurlijk. Toch was de auto er klokslag half vier en 2 minuten
later reden we weg. Over een drukke weg door het heuvelland en af en toe flink
belaagd door de keihard rijdende bussen die van stad naar stad scheuren alsof
de weg alleen van hen is. OM 6 uur reden we na een flinke afdaling langs veel
haarspeldbochten en ontelbare heel vervelende drempels Panajachel binnen. Even
zoeken naar ons hotel maar met behulp van het kaartje in de Lonely Planet waren
we er snel. Uitzicht op het meer en maar een paar minuten lopen naar de
hoofdstraat met veel restaurantjes en winkeltjes. Eten deden we in een leuk
tentje waar twee gitaristen allerlei bekende nummers ten gehore brachten. En
ook nog lekker eten. Toch ging om 10 uur weer het licht uit.

22 juli
Panajachel

Vroeg op
want we gingen naar de markt in Chichicastenango, ongeveer 40 km van Panajachel. De
grootste traditionele markt van Guatemala waar de plaatselijke bevolking koopt
en verkoopt. Om negen uur waren we er en zowaar als eerste toeristen. Het begon
eigenlijk pas. Maar erg indrukwekkend; het hele stadje vol met kraampjes met
Guatemalteekse spullen, fruit, groente en andere spullen. Vooral de trappen van
de cathedraal waren erg bijzonder en daar hebben we na het nuttigen van een
kopje koffie in een koloniaal hotel een tijdje zittem genieten van alle
beweging, geluiden, geuren en kleuren. In één van de tijdelijke restaurantjes
aten we een heerlijk stuk kip met groente rijst en patat. Heerlijk. Inmiddels
was het steeds drukker geworden, niet alleen met toeristen maar ook met locals.
Tijd om weer naar huis te gaan en al die drempels weer te trotseren. Marlies
reed. In het hotel lekker in de zon gelegen en gelezen totdat het wat te fris
werd. Toen ben ik weer een stuk gaan hardlopen. Dat voelt toch wel bijzonder
omdat ik nog geen enkele hardloper heb gezien sinds we hier zijn. Maar het gaat
lekker. s’Avonds weer ergens gegeten en een rondje over de hoofdstraat gemaakt
en de avond afgesloten met een heerlijke cappucino met twee stukken taart.

19 juli Amsterdam-Guatemala City

Het was zover. Maandagochtend om half vijf stapten we in de
taxi die ons naar Schphol zou brengen. Een alleraardigste chauffeur reed ons in
30 minuten naar en al erg drukke luchthaven. Het inchequen ging voorspoedig en
het vliegtuig naar frankfurt vertrok op tijd om iets over zevenen. Maar eerst
hadden we genoten van een heerlijke cappucino met bonbon in Café Chocolat. Twee
uur en een overstap later zaten we opgepropt in een 747 op weg naar Miami.
Marlies sliep veel en ik keek op een klein beeldscherm erg veraf twee films;
Invictus en Nanny McPhee. Zo ging de tijd snel voorbij. Al die negen uur zat ik
zonder een woord te wisselen naast een amerikaanse dame die blijkbaar ook geen
behoefte had aan een praatje. De paspoortcontrole in Miami was weer op z’n
Amerikaans; gedegen en zonder enige aardigheid. Maar wel nog tijd voor een
kopje koffie voodat we in het kleinere vliegtuig van Taca naar Guate vlogen. De
chauffeur van het busje naar Antigua stond ons al op te wachten. Binnen 15
minuten na de landing waren we op weg; weg van deze drukke, lawaaige en vieze
stad. Ons hotel in Antigua, Las Marias, was een klein beetje buiten het centrum
maar het was niet erg om die paar minuten te lopen. Antigua is een soort
openluchtmuseum dat erg lijkt op de ommuurde stad in China waar we zijn geweest
en waar ik nu de naam niet meer van weet. Zoals iedere “moderne” stad in
Amerika bestaat de plattegrond uit een grid van oost-west lopende Calles en
Noord-zuid lopende Avenidas. Als je het eenmaal doro hebt is het gemakkelijk om
je te oriënteren, maar op weg terug naar ons hotel hadden we het na het eten
daar toch nog wel moeilijk mee. Vlakbij het Parque Central was dat eten; in een
erg sfeervol restaurant met veel oud hout en kasten met flessen wijn en drank.
Het kostte ons moeite om de ogen open te houden, want inmiddels was het 9 uur
hier, maar 5 uur s’ochtends in Nederland. Na zo’n korte nachtrust van 3 uur
meer dan 24 uur wakker, als je de geknapte uiltjes in het vliegtuig niet
meetelt.